Fil a Plomb – Rognon du Plan

Zal het gaan? Ligt er niet te veel sneeuw? Heb ik alles bij me? Kan ik het wel maken om niet op mijn werk te zijn? Het zijn vragen die door mijn hoofd spoken als ik in mijn eentje de auto in stap. Ik ben op weg naar Chamonix. Hoe vaak ben ik daar nu al niet geweest? 20 keer? Of 40 keer? Het maakt niet uit. Ik voel nog steeds dezelfde lichte zenuwen als ik aan de reis begin. Alles van het dagelijks leven loslaten, terwijl er altijd zo veel te doen is. En dat inruilen voor het vooruitzicht van kou, inspanning en toch ook het risico. Waarom toch elke keer weer?

Ik ben al vaak omgedraaid in grote routes. Soms door slechte condities, maar ook omdat ze te moeilijk voor me waren. Met winterklimmen heb ik al helemaal vaak de route niet afgemaakt. Vastgelopen in de poedersneeuw, de randspleet niet kunnen overwinnen, te dun ijs, een verkeerd weerbericht. Te veel redenen om op te noemen. En ik ben best een koukleum en ik heb me al vaak voorgenomen dat ik maar beter sportklimmer kan worden.

Maar er is ook iets in winterklimmen dat me fascineert. Het afzien, de witte bergen, het wachten op de juiste condities. Maar de laatste jaren zijn de omstandigheden in Chamonix zelden goed. Dit jaar lijkt het anders. Het Ephemeric Ice lijkt gevormd. Bijzondere routes zoals Beyond Good and Evil en Supercouloir worden geklommen. Het lijken me fantastische en ook heel moeilijke beklimmingen. De verleiding is groot om zoiets te proberen. Maar het verstand wint: ik wil iets doen met een grotere slagingskans. Ik ga in mijn eentje 1000km rijden en het idee om dan met lege handen terug te rijden staat me tegen. Line begrijpt mijn wens en we besluiten al een paar dagen van te voren om voor Fil a Plomb te gaan. Een beklimming van 700m, bestaande uit een combinatie van verschillende lengtes steil klimmen en sneeuwcouloirs.

Op woensdag ochtend tref ik Line bij de supermarkt in Chamonix. We doen onze laatste voorbereidingen en besluiten het onszelf makkelijk te maken. Een pizza als avond eten, de dikste slaapzakken die we hebben en een tentje om warm in te slapen. De pizzabakker raadt ons de pizza raclette aan, maar daar krijgen we algauw spijt van. We worden elk uur wakker met een droge mond en drinken al ons water op. In de ochtend moeten we extra veel sneeuw smelten om voldoende drinken mee te nemen in de route. We zijn daardoor later dan gepland….

We vertrekken rond 5:45 bij de tent en proberen het spoor te volgen dat naar de instap loopt. Soms is de sneeuw hard, maar vaak zakken we toch nog weg in de verse poeder van afgelopen weekend. Gisteren zagen we nog hoe een helikopter een reddingsactie uitvoerde boven de crux van de Fil a Plomb. Dit team liep hier gisteren ook -waarschijnlijk vol goede moed- onderweg naar een nieuw avontuur. Net zoals wij dat nu doen. Wat zou er met hun gebeurd zijn? Ik hoop dat alles goed is afgelopen.

Als we bij de randspleet zijn, zien we nergens andere klimmers. Gelukkig maar. Geen vallend ijs en we kunnen het zo in ons eigen tempo doen.

In maart 2007 had ik Fil A Plomb al eens geprobeerd. Toen liep ik vast op de steile crux passage. Het ijs was hard en dun en ik vond het eng. Mijn maatje wilde ook niet verder. Als ik bij de eerste mixed lengtes aankom herinner ik me deze passage nog goed. Het is al bijna 13 jaar geleden maar toch lijkt de herinnering nog vers. Eerst links, dan meteen weer rechts. Nog steeds leuk klimmen 🙂

We laten gauw de mixed lengtes achter ons en deze keer is het aan Line de eer om de steile crux lengte voor te klimmen. De condities zijn gelukkig beter dan in 2007. Meer ijs en meer gehakte gaten van eerdere klimmers. Het begin is loodrecht en verzurend. Na een paar meter wordt het minder steil en wordt het genieten. Line gaat lekker, maar als ze halverwege de lengte is, begint de spindrift. De stuifsneeuw is niet prettig, maar ze gaat rustig door. Als ik naklim weet de spindrift mij ook te pakken te nemen. Ik heb mijn capuchon op, maar de koude sneeuw stroomt toch langs mijn gezicht. Mijn handen worden koud van het knijpen in de bijlen. Eenmaal op de stand komt het gevoel terug. Ik krijg screaming barfies, een misselijkmakend gevoel van pijn die me doet schreeuwen.

Na een paar minuten zijn mijn handen weer warm. We genieten van het technische klimmen. Zoveel ijs is er niet, maar het is genoeg om erdoor heen te komen. Daarentegen is er wel heel veel sneeuw, te veel zelfs. Het sporen valt ons zwaar en in het laatste deel van de route verliezen we veel tijd door de diepe poeder. We staan om 15.00 op de col en weten dan al dat we de laatste lift waarschijnlijk niet gaan halen.

Wat volgt is nog drie uur lang ploegen door soms heupdiepe poeder. De laatste lift gaat om 16:30 en we zijn overduidelijk veel te laat. Ik voel de hoogte, mijn rechterschoen schuurt op mijn huid maar toch geniet ik van het harde werken. Het is het allemaal waard. En wat een voorrecht om deze populaire route als enige touwgroep te kunnen doen.

Rond 18:00 trekken we de deur van het liftstation achter ons dicht. We kunnen pas morgen ochtend naar het dal, maar we zingen onze tijd hier wel uit. De enige verwarmde plek is het toilet. We installeren ons op de koude tegels en ik kruip in mijn plastic bivakzak. Na zo’n lange dag vol inspanning maakt het allemaal niet meer uit. Zonder slaapzak en matje is het zelfs nog een beetje fris. Elk uur gaan er mysterieuze, automatische luchtverfrissers aan en de sensoren van de lampen worden al geactiveerd bij een kleine beweging. Maar het kan ons niets meer schelen, want we hadden een fantastische dag in een mooie, winterse Fil a Plomb. Hier zat ik al een tijdje op te wachten.