‘Go home!’
Leon en ik rijden de camping ‘Monte Bianco’ in Courmayeur op. Het voelt enigzins awkward, maar we zijn op zoek naar Matteo, de berggids en campingbaas die veel schijnt te weten van het klimmen boven Courmayeur. Het wordt de komende dagen goed weer en we willen graag een lange route aan de zuidkant van de Mont Blanc klimmen. Misschien wel de Peuterey Integrale. Maar het is heet geweest, heel heet. En we lezen op internet veel over steenslag en uit elkaar vallende bergen. Het weer lijkt echter koeler te worden en misschien dat Matteo ons toch gerust kan stellen.
We lopen de kantine in en stappen aarzelend naar een man die aan het werk is.
‘Are you Matteo?
‘Yes, I am.’ Hij lijkt niet helemaal geïnteresseerd.
‘Do you know about the conditions on Peuterey Integrale?’
Hij draait zich resoluut om. Er wordt iets in hem geactiveerd.
‘Go home! It’s very dangerous right now. Many accidents and rockfall.’
Hij geeft ons het onvermijdelijke antwoord. De hittegolven hebben onherstelbare schade aangericht. Het laatste beetje hoop vervliegt maar we zijn blij met zijn eerlijkheid en zijn directe antwoord. Soms heb je net dat duwtje in de juiste richting nodig.
Change of plans
Op zoek naar een alternatief dus. Ik vertel Leon over de Cordier Pillar, een route die ik als 19-jarige klimmer in 2006 al eens geprobeerd had. Toen was het veel te veel voor ons. De met 5c gewaardeerde lengtes voelden onmogelijk, we gingen te traag en we raakten de weg kwijt. Onder ons vlogen rotsblokken ter grootte van vrachtwagens over de gletsjer. Niet echt goed voor je gemoedsrust. We daalden af met de staart tussen onze benen. Een week later spraken we een ervaren koppel in de Envers hut die ook bij de Grands Charmoz wilden gaan klimmen. Ze vertelden over hoe ze op de morenerug bivakkeerden en in de nacht een gigantisch gerommel hoorden. Er kwamen honderden kubieke meters rots naar beneden over de aanlooproute. Het Rognon de Nantillons spuugde een grote rotslawine uit. Het koppel was erg geschrokken en is niet gaan klimmen die dag. Ik ervaarde voor het eerst dat sommige bergen in Chamonix een tijdbom kunnen zijn.
In 2015 ben ik nogmaals gaan kijken bij de Cordier Pillar. Wederom kwam er veel steenslag over de aanlooproute bij het Rognon . Het risico voelde als onverantwoordelijk en we liepen terug naar de Contamine-Vaucher op de Peigne om daar te klimmen. Dat voelde als een veel betere keus. De route bleef wel in mijn hoofd hangen. Ik ging me er in verdiepen en het bleek dat je de aanloop ook langs de Aiguille de l’M en Petits Charmoz kan doen. Dat zou het grootste risico vermijden. Toch de Cordier dan maar? Leon en ik redeneren dat de Grands Charmoz een veel lagere berg is dan de Mont Blanc en dat veel permafrost waarschijnlijk al gesmolten is….ofzo. Het is twijfelachtig of ons nieuwe plan ook Matteo zijn goedkeuring zou hebben, maar het voelt in ieder geval beter dan de gevaarlijke zuidkant van de Mont Blanc.
We nemen de kabelbaan en lopen rustig naar onze berg. Het tentje zetten we op in het blokkenterrein, ver van alle steenslag vandaan. Het is mistig en we horen een helikopter in de omgeving van de Charmoz af en aan vliegen. Geen idee wat er aan de hand is. En opnieuw horen we steenslag bij het Rognon. Er loopt een groot, traverserend spoor precies door de gevaarlijke zone, maar wij hoeven morgen hier gelukkig niet langs.
Toffe cracks
Als we opstaan zien we de lampjes van andere touwgroepen. Ik tel vier of vijf touwgroepen. Onze aanloop is iets langer, maar we weten gelukkig als tweede touwgroep in te stappen. De randspleet is geen probleem, maar het is altijd wel zo’n bizar gevoel om met je klimschoentjes van de sneeuw af te gaan en de rots in te stappen. We willen geen andere touwgroepen laten wachten en in de haast presteren het allebei om onze ijsboor aan onze gordel te laten hangen. Om te voorkomen dat hij gestolen wordt nemen we hem maar de hele route mee. Echt zwaar is het niet, maar op een 700m hoge granietwand is het wel een nutteloos item….
De eerste lengtes voelen onwennig. Leon klimt de 2e en 4e lengte heel steady voor. Ze zijn niet eenvoudig, soms wat grassig en steil. Maar onze tassen zijn licht en we komen er toch redelijk snel voorbij. Ik herken het punt waar ik in 2006 omhoog klom en vast kwam te zitten. Voor me zit een andere touwgroep die uren voor ons zijn vertrokken. De man vertelt me dat hij op dezelfde plek verkeerd is geklommen. Dat kost natuurlijk veel tij, maar ik begrijp als geen ander dat de route naar boven toe er logisch uit ziet. Toch klim je jezelf dan vast. In plaats van recht omhoog moet je de 6A fingercrack naar links nemen. Het ziet er pittig uit maar eigenlijk valt het me nu behoorlijk mee. En het is mooi klimmen!
De zon gaat nu op de wand schijnen, het terrein wordt makkelijker en Leon en ik gaan aan lopende zekering verder. De rotskwaliteit wordt steeds beter. De laatste vijf lengtes zijn het mooiste. Je volgt een prachtig spletensysteem met verschillende 6a/6b lengtes. We jammen er op los en genieten van het mooie klimmen. Ik ga voorop in de 6a+ vingercrack en zeker hem af met kleine cammetjes. De eerste 10 meter zijn spannend, en daarna blijft het listig. Gave cracks hierboven, en het was de lange klim hier naar toe waard.
Leon doet nog een mooie handcrack en daarna is het mijn beurt om de brede 6a/6b spleet te klimmen. Speciaal voor deze lengte hebben we een cam maat 4 meegenomen. Ik moet wel even slikken. Ik vind hand- en vuist cracks fantastisch, maar van de bredere off-width maten snap ik nog steeds vrij weinig. De lengte start met handverklemmingen en begint makkelijk. Op 2/3 van de lengte is de spleet al breder dan mijn vuist. Ik verklem mijn been en schuif de cam maat 4 naar boven. Langzaam ploeter ik mezelf naar boven. De spleet wordt steeds breder en naarmate ik hoger kom begin ik het klimmen steeds ongemakkelijker te vinden. Eh….de cam maat 4 is nu al bijna te klein voor deze brede spleet. Hoe dan? En mijn handverklemmingen voelen nu niet meer zo solide. Ik pak een oud touwtje vast en ga op een treedje buiten de spleet staan. Ik klim door en merk dat de moeilijkheden over zijn, want ik kan weer laybacken aan de flake. Een beetje jammer van mijn smokkel, toch nog maar eens beter off-width leren klimmen. Maar wat een fantastische lengte!
Het is een uur of 14.30 als we de route uittoppen. Voor Leon en mij onze eerste alpiene route samen. Het liep ontspannen en het werkte goed tussen ons. We doen nog een halve poging om op de echte hoofdtop 50m naar rechts uit te komen, maar gaan toch terug omdat we de nog hele route moeten abseilen.
20 touwlengtes lager staan we weer op de gletsjer en ben ik een schaafwond rijker door een stomme actie. Pas als we rond 19.00 terug zijn bij het tentje kunnen we opgelucht adem halen. De Cordier Pillar is een mooie klassieker, maar de afdaling is lang en op oude mephaken. Je moet gefocust blijven en de Nantillons gletsjer blijft een beetje freaky. En met de smeltende permafrost voelt alles soms een beetje als tijdbom.
In de nacht regent het hard, maar wij liggen warm en beschut in ons tentje. Soms is dat het beste gevoel, dat je weet dat je veilig ligt, terwijl het buiten hondenweer is. Als we opstaan is de Charmoz in de wolken gehuld. We ontbijten rustig en maken ons klaar voor de terugtocht. Dan laat de top zich even zien. Ik pak gauw mijn camera en schiet onderstaande foto. Daarna blijft de top in de wolken gehuld. Wij keren de Cordier Pillar de rug toe, lopen terug naar de kabelbaan en zijn weer een belevenis rijker.
Info:
Grands Charmoz Westwand.
Cordier Pillar
Geopend door: Patrick Cordier Garry Addison, Thierry Fagard, Silvain Jouty op 6 juli 1970
Topo: Mont Blanc Granite volume 2, Topoguide Kletterfuhrer deel 1, Rockfax Chamonix. TD, 700m, 6b. In sommige topo’s 5c!
Gear: 1 set C4 cams van BD 0,3 t/m 4. C3 cams maat 0 (groen) en rood (1). Maat 0,75 t/m 2 dubbel. Een 5 is niet noodzakelijk, maar kan in de brede spleet wel prettig zijn (wij hadden hem niet). Kevlar of prusiktouw om de mephaakstanden te verbeteren is ook belangrijk.
Aanloop: Volg de gebruikelijke routebeschrijving totdat je bij de 3e morenerug bent (gezien vanaf Plan de l’Aiguille). Volg de rug een stuk naar boven (comfortabel pad), maar loop niet de volledige morenerug op naar de Blatiere. Daal de flank af in de richting van de Aiguille de l’M. Je komt dan in blokkenterrein in het verlengde van de Nantillons gletsjer. Loop zo mogelijk veel linkshoudend naar de instap, het kost misschien 15 minuten extra. Stijgijzers zijn vaak noodzakelijk. Loop niet onder het Rognon de Nantillons door, vooral in de middag is het hier erg gevaarlijk!
Bas Visscher 