Mont Blanc Classics Part 1

Het laatste half jaar liep anders dan bedacht ( eh ja, voor wie niet? ). Mijn plan was om geheel april in de Alpen te zitten en in september op expeditie te gaan. Tja, het mocht niet zo wezen. Na de lockdown mocht er vrij gauw een streep door de gedroomde maand mixed klimmen. Verder plannen dan maar? Mwah. Mijn werk ging dicht en de einddatum voor heropening werd door de overheid op 1 september gelegd. En toen werd het toch 1 juli. De expeditieplannen hielden we open, want wie weet hoe de wereld er in september uit zou zien. Maar toen de zomer dichterbij kwam, besloten we ook daar de stekker uit te trekken. Jammer, maar onvermijdelijk. Geduld hebben en aanpassen was het beste dat ik kon doen. En eigenlijk was ik al heel blij ” gewoon” naar de Alpen te kunnen.

Het is begin juli en in alle drukte rondom werk had ik niet erg de moeite genomen om klimmaatjes te zoeken. Maar gelukkig mocht ik aanhaken bij mijn Amsterdamse klimvrienden Willem en Noor. Het plan was gauw gemaakt: Courmayeur als bestemming en een tentje op de gletsjer als coronaproof vervanging voor de berghut. Daarnaast zou een nachtje in de camper op de Grand St Bernard-pas (2469m) onze onder zee-niveau levende lichamen moeten klaarstomen voor het hogere werk. Ik tref Willem en Noor op de col en we zijn helemaal enthousiast over het idee om weer de bergen in te gaan.

De volgende ochtend brengt de lift ons naar Pointe Helbronner. We zetten ons tentje op, besluiten dat het toch te laat is voor de Tour Ronde noordwand en zetten koers naar Pic Adolphe Rey. Ik had hier drie jaar geleden al eens de Bettembourg geklommen en was toen erg enthousiast over de mooie spleten. Wij hebben nu het plan om de Salluard route te klimmen. Met 6a als maximale waardering misschien niet zo’n moeilijke route, maar in het Mont Blanc-massief zijn old-school routes zelden eenvoudig te klimmen.

We lopen op ons gemak naar de instap en zien dat er al meerdere touwgroepen zijn. Willem trapt af en klimt de eerste lengtes voor. Yes, dit voelt lekker! De tweede lengte heeft een klein dakje en is gelijk de crux van de route. In de topo staat ook dat hij soms als 6a/A1 geklommen wordt. Het lukt me om vrij te klimmen maar daarna ben ik volledig buiten adem. We realiseren ons dat we ruim boven de 3000m bezig zijn. Ik neem dan het voorklimstokje over. De ene na de andere mooie lengte volgt op elkaar. Jammen en schoorsteenklimmen, I love it! Het hoogtepunt is een spectaculaire schoorsteen met binnenin prachtige spleten. Ik geniet van het klimmen en ben helemaal blij weer terug in de bergen te zijn.

Er volgt nog meer moois. Het graniet is in dit deel van Chamonix echt supergoed. Type 1 fun. Elke lengte is weer anders, maar het volgt altijd een logisch spletensysteem. Bizar idee toch, dat ik eergisteren gewoon nog achter de computer zat en dan zo snel in deze prachtige omgeving kan zijn.

En dan is na 10 lengtes het einde van de route bereikt. Een reepje op de top, een blik op de overige doelen van de week en de tenen uit de schoenen. Genieten! Daarna is het altijd even aanzetten om weer in actie te komen. Na enig uitstellen starten we het abseilen. Het zwaarste deel van de dag moet namelijk nog komen. Onze tent staat een stuk hoger en we moeten door de brandende zon nog terug naar boven ploeteren. Ik loop bewust rustig en hou het tempo laag, maar als we weer terug zijn bij het tentje voelen we toch de inspanning. Als we eenmaal in de tent liggen, bonken onze hoofden en gaan de zakjes vriesdroogvoedsel niet bij iedereen op.

Wat doen we morgen? We zijn een beetje te gaar om echt goed over deze vraag na te denken. Willem geeft aan dat hij liever een dagje wilt bijkomen. Noor en ik wikken en wegen, maar besluiten dan toch voor de Tour Ronde noordwand te gaan. Het lijkt mij een leuke route en een mooie kans om dit jaar toch nog iets van sneeuw en ijs mee te pakken. En het is een Chamonix klassieker, dus let’s go!

De volgende morgen staan we enigszins brak op. Eh….waarom was dit ook alweer leuk? Maar als we eenmaal lopen verandert mijn mindset gauw. We hebben alle tijd en gaan een leuk dagje tegemoet. Het spoor is super goed en de sneeuw is perfect opgevroren. De condities zijn eigenlijk super goed. De randspleet is ook eenvoudig te beklimmen. Ik plaats een cam in de rots en we klimmen tegelijkertijd met 20m touw tussen ons in. Vroeger soleerde ik vaak steile sneeuw, maar tegenwoordig probeer ik altijd aan de berg vast te zitten. Dit geeft uiteindelijk een stuk meer veiligheid en het hoeft niet veel extra tijd te kosten.

De route is al volledig uitgespoord en we staan in een mum van tijd onder de korte mixed M3 passage. Aan Noor de eer om deze te beklimmen. Na een valse start door een los stijgijzer klimt ze er vastberaden doorheen. Er stroomt water en de rots is wat lossig. dus helemaal aangenaam is de passage niet. Maar je staat na enkele stapjes gauw weer in een makkelijk terrein. Daarna komen we in de prachtige gully die nog vol firn zit. Aan lopende zekering klimmen we door. Het is nog maar 6.00 in de ochtend maar toch staat de zon al in de geul. De zonnestralen geven een vriendelijke ambiance en het is simpelweg genieten.

We blijven klimmen aan lopende zekering. We slagen er steeds in om elke 20m een goede cam of ijsboor te vinden. Alles loopt eigenlijk gesmeerd en we voelen ons veel beter aan de hoogte gewend dan gisteren. Het monotone firnklimmen vind ik eigenlijk ook altijd wel leuk. Je komt in een flow en je kan met verstand op nul door stampen. Lekker simpel, geen gedoe. Noor klimt vrolijk achter me aan en de top van de wand komt rap dichterbij. Dan is het nog even om de berg heen traverseren. We krassen op de stijgijzers door de rots heen en komen dan op de normaalroute uit. Het uitzicht op de Mont Blanc is indrukwekkend!

We zijn mooi op tijd op de top. Voor Noor was het haar eerste alpiene sneeuw en ijs noordwand en het liep super goed. Yes! We vragen ons af hoe lang de condities nog goed zullen blijven. Het weer is schitterend en de zon brandt fel. Het is jammer dat de routes in Chamonix altijd zo gevaarlijk worden als het warm wordt. Maar het is niet anders. Nu zat het mee voor ons en was de timing helemaal goed.

De afdaling is nog een beetje zoeken. De Rockfax topo geeft aan dat we de graat moeten volgen, maar het is wel degelijk belangrijk om af en toe de flank in te duiken. We doen een paar onnodig moeilijke stukjes en realiseren ons dat we echt veel lager moeten zitten. Het kost een beetje tijd en we komen bij het abseilen vast te zitten achter een paar trage Italiaanse touwgroepen. Ach ja, maakt ook niet uit, we hebben geen haast. En hoewel we een stukje beter geacclimatiseerd zijn, blijft de tocht terug naar de tent een vermoeiende en warme bedoeling.

We treffen Willem bij de Torino hut. Hij heeft lekker gechilld. De rest van de dag drinken we espresso’s en eten we taartjes. Life is good! Wat gaan we morgen doen?