Op expeditie naar Alaska

Inmiddels is het al weer een paar maanden geleden dat ik samen met Niek de Jonge in Alaska was. Afgezien van een paar foto’s op Instagram en een interview heb ik tot op heden nauwelijks iets over de expeditie geschreven. Ik heb veel gewerkt en ik wilde mijn best doen op een verhaal vol spanning en emoties…maar uiteindelijk heb ik al die tijd helemaal niks geschreven. Nu is het echt de hoogste tijd, maar onder deze druk is het onderstaande toch meer een verslag geworden dan een verhaal. Anyway, beter laat dan nooit, toch nog een post over ons avontuur in Alaska!

Het plan

Wat was ook alweer het idee? Na mijn expeditie naar Pakistan wilde ik graag een expeditie waarbij avontuur en hoge kwaliteit klimmen centraal stond. Niet het ploegen door de poeder, maar mooi ijsklimmen. Alaska leek me tof, en al gauw kwam de Revelation Mountains op mijn radar. Een massief met steile granieten wanden en spannende Bijbelse namen. De trigger ontstond eigenlijk vooral door onderstaande foto. Het is een foto uit het American Alpine Journal van de berg genaamd Titanic. Het report gaf aan dat de noordwand (links op de foto) nog nooit beklommen was. Door de rechterwand liep slechts één route. Op de satellietbeelden zag ik ook aantrekkelijke pieken eromheen waar verder geen foto’s van te vinden waren. Sounds like a plan! Niek was er ook voor te porren en na een aantal maanden voorbereiden stapten we op 10 maart in het vliegtuig.

Na een lange vlucht kwamen we middag in de nacht in Anchorage aan. Ann stond ons hier op te wachten- superaardig! De volgende dag een dag inkopen doen voor een paar weken op de gletsjer en vervolgens met de Uber taxi door naar Talkeetna. Iris, een Nederlandse vrouw die al jaren in Talkeetna woont, ving ons hier op. Uiteindelijk hebben we hier een dag of zes gewacht voordat we konden invliegen. Er was veel slecht weer in de Revelations en dan vliegen ze logischerwijs niet. We hebben deze wachtdagen wel goed besteed door Iris te helpen met allerlei klussen in en rondom het huis.

Toen kwam het verlossende woord: jullie mogen invliegen. Ondanks het lange wachten kwam het toch nog als een verrassing, want we zaten net aan de lunch. Gauw de laatste spullen bij elkaar gepakt en toen halsoverkop het vliegtuig in. Spannend! Na een vlucht met prachtig uitzicht op Denali landen we op de Revelation Glacier. Er was super veel sneeuw en we zakten direct weg tot onze heupen. Ons plan om het basiskamp hoger op de helling te plaatsen kon direct overboord. Wel waren we op een indrukwekkende plek terecht gekomen. Overal om ons sneeuw heen en steile wanden. Maar er was niet veel tijd om van het uitzicht te genieten. We zijn direct aan de slag gegaan om ons basiskamp in te richten. De volgende dag hebben we zelfs een sneeuwhol gegraven om als keuken te gebruiken. Ik moet zeggen dat ik het best pittig vond om zo een gletsjerbewoner te worden. Het was koud, de tent toch vrij krap en in tegenstelling tot mijn eerdere expedities was het niet mogelijk om met een boekje in het gras te chillen. Maar goed, daar kwamen we dan ook niet voor.

Ons geduld werd verder op de proef gesteld, want na zes dagen wachten op het invliegen volgden nog eens vijf dagen met matig weer. We hebben twee skitochtjes gemaakt en daarbij de route naar Titanic verkend. Maar zodra we op de col kwamen bleek het te bewolkt om iets van de omgeving te zien. Verder hielden we ons vooral bezig met koken en lezen op de e-reader. Via onze weermannen Vincent, Court en Wout en weervrouw Iris werden we goed op de hoogte gehouden van de voorspellingen. Toen zij allemaal aangaven dat het goed weer zou worden wisten we dat we nu echt in actie konden komen.

Titanic

Om bij de Titanic te komen moesten we een behoorlijke reis maken, over een pas en daarna naar beneden, en vervolgens weer omhoog. Helaas was het voor de piloot niet mogelijk om ons dichterbij te droppen. Het gevolg was dat we geen idee hadden van de condities en maar moesten gokken dat ons doel echt de moeite waard was. Onze voorgenomen tactiek was om in één push naar de voet van de Titanic te skiën, gewapend met tentje, eten en een heleboel klimmateriaal. Skiën op bergschoenen is zeker niet mijn favoriete bezigheid en al helemaal niet met een zware rugzak op verijste sneeuw. Het kostte ons dan ook ruim 8 uur afzien om bij de voet van de Titanic te komen.

Waar ons dal helemaal vol lag met sneeuw, was de omgeving rondom Titanic juist erg kaal. Dat betekende ook dat er geen ijs was op onze wand. Er waren eigenlijk geen echt goede lijnen te zien. De bovenkant van de enige mogelijke lijn had seracs maar was op zich beklimbaar. Toen er in de nacht een serac via deze geul naar beneden viel werd het duidelijk dat de Titanic noordwand hem echt niet ging worden. De volgende ochtend was onze moraal laag. Zoveel geïnvesteerd om hier te komen, maar wellicht helemaal voor niets?

Na een verdere scout zagen we de noordgraat van de Titanic. Dit bleek een mooi back-up plan. Uiteindelijk hebben we deze graat in een lange push van ongeveer 16 uur beklommen en weer afgedaald. Het onderste deel bestond uit mixed limmen tot M4/5, en het bovenste deel uit steile sneeuw. Er zaten af en erg leuke passages in, zoals hieronder op de foto waar Niek naar de smalle chimney toeklimt.

Rond 16.00 bereikten we de top. Prachtig uitzicht om ons heen en een mooie goedmaker na de teleurstelling van de noordwand. In de verte zagen we Denali liggen.

Vastgelopen

Tijdens de afdaling zagen we al de de steile noordwand van Peak 8910 liggen. Voor ons de eerste blik op deze kant van de berg. Maar eerst wachtte nog de lange terugtocht van circa 8 uur naar ons basiskamp. Jemig, wat een eind lopen met die zware rugzakken. We waren e er op een gegeven moment aardig klaar mee. Ik had blaren door het vellen en vond het maar lastig oriënteren in de mist. Eenmaal terug in het basiskamp hebben we toen twee dagen rustig aan gedaan met pannenkoeken bakken en boeken lezen.

Toen opnieuw naar boven. De noordwand van Peak 8910 zag er gaaf uit, maar helaas zaten er in het linkerdeel wel seracs. Met een hoop speuren kwamen we op een veilige lijn die ons direct naar de top zou kunnen brengen. De volgende ochtend gingen we vroeg op pad. Wederom diep sporen door de sneeuw. De randspleet verliep soepel, maar in de wand zelf was het moeilijk om de juiste weg te vinden. Niek ging voorop en klom knap een moeilijke lengte voor, deels drytoolend, deels op aid. Het was echt behoorlijk koud en zelfs in mijn dikke donsjas zat ik te rillen. De daaropvolgende lengte was voor mij. Ik hoefde alleen maar 15m moeilijk klimmen om op een band te komen, maar algauw bleek dat de spleten extreem klein en mossig waren. Super eng klimmen en ook op aid zag ik het niet gebeuren. Onder de sneeuw zaten alleen maar compacte granieten platen en het leek me heel onverstandig om op die plek een val in de standplaats te riskeren. Niek heeft nog een poging gedaan maar moest helaas ook opgeven. De sneeuwband die ons verder moest leiden was niet ver weg….

Terug bij de randspleet was ik er behoorlijk klaar mee. Mentaal was het toch allemaal behoorlijk pittig en ik merkte dat ik simpelweg geen plezier haalde uit de beklimming. Wat mij betreft even geen nieuwe poging maar een meer laagdrempelig doel.

Dat doel moest een berg tegenover ons basiskamp worden. Maar over deze poging kan ik ook kort zijn. De omstandigheden op de berg waren wederom niet goed met heel veel steile sneeuw die door de zon beschenen werd. Het terrein hoog op de graat was veel complexer dan we hadden gedacht en het voelde niet goed om door te pushen. Toen ik mijn rugzak uitpakte op zoek naar mijn spinnerleashes bleek ik die ook nog eens niet bij me te hebben. Terug bij basecamp bleken ze gewoon in mijn softshell te zitten. Stom! Maar voor dit soort beklimmingen moet je scherp zijn en daarom ook goed dat we zijn omgekeerd.

Tantaluskwelling

Al die dagen hadden we overdag stralend weer maar ijskoude nachten gehad, zo ongeveer tot -20. Aan deze mooi weer periode ging volgens de berichten een einde komen. We wilden de expeditie graag nog met een positieve beklimming afsluiten. Tijdens de laatste mislukte beklimming had ik een mooi couloir gespot aan de zuidzijde van P8910. Dat leek een goede route om toch een mooie beklimming te kunnen doen. Wel zagen we dat de sneeuwgoot niet overal doorliep, en dat we waarschijnlijk twee mixed passages moesten doen.

We wilden de buit binnen halen in goed weer en daarom zijn we de volgende ochtend meteen weer vroeg opgestaan om in één push de aanloop en de beklimming achter elkaar te doen. Deze keer verliep alles gelukkig vrij soepel. De sneeuw in het couloir was perfect en we konden makkelijk hoogte winnen. De mixed passages waren niet al te moeilijk, ongeveer M3/M4, en ze gaven net dat beetje extra spice aan de ervaring. De topgraat leek van een afstand het makkelijkste deel maar wederom bleek de sneeuw diep en instabiel. Met een hoop ploeteren en af en toe delicaat traverseren bereikten we de top. Yes!

Terug in Talkeetna besloten we de p.8910 om te dopen tot Tantalus, naar de bekende mythologische kwelling waar je nooit krijgt wat je wilt. Wij droomden van Alaska ijs, maar kregen vooral poeder op rots. Maar misschien moet ik niet te verwend wezen, want uiteindelijk was de beklimming van dit couloir toch iets om erg blij mee te wezen!

De voorspelde weersverslechtering kwam inderdaad en toen hebben we de keus gemaakt om ons te laten ophalen door het vliegtuigje.

De beklimmingen/pogingen op een rijtje

• Nieuwe route op de Titanic (net geen 3000m). Noordgraat. 1100m klimmen, M5, 60 graden sneeuw. Derde beklimming van de berg ooit voor zover bekend.
• Nieuwe route op Tantalus (p8910m op de kaart). Zuidcouloir, 800m klimmen, max m4. Tweede beklimming van de berg ooit voor zover bekend.
• Mislukte poging op de Tantalus noordwand (vastgelopen).
• Mislukte poging op een van de voortoppen van Obelisk.

Terugkijkend:

Vooropgesteld: het was voor mij een nieuw soort expeditie: winters, in een afgelegen gebied, een tweemansteam, kamperen op de gletsjer, skiënd naar je doel toe, geen foto’s van sommige doelen, ingevlogen worden met een klein vliegtuigje etc. Mentaal was het niet altijd makkelijk. Maar het was wel een pure en indrukwekkende ervaring waar ik veel van geleerd heb.

In eerste instantie had ik ook de neiging om niet helemaal tevreden te zijn met de behaalde beklimmingen. Het waren leuke en mooie routes, maar we hebben bijvoorbeeld in totaal slechts twee ijsboren gedraaid, op plekken waar het niet noodzakelijk was. Dat was jammer, want ik had vantevoren zo op het mooie Alaska ijs gehoopt. Dat veranderde toen ik thuis kwam en ik hoorde van het ongeluk van David Lama, Hans Jorg Auer en Jess Rosskelley. Veilig thuiskomen is altijd het allerbelangrijkste, daarna als vrienden en daarna komt pas het eventuele succes. Hun ongeluk laat voor mij zien dat zelfs de allerbeste alpinisten kwetsbaar zijn. Natuurlijk raakte dat bericht ons ook, en daarom voelde het extra goed om veilig terug te keren in Nederland.

Deze expeditie werd mede mogelijk gemaakt door de NKBV. Thanks Klimwinkel.nl voor de support bij het materiaal besellen.