Afgelopen vrijdag hebben we de Herman Plugge Irish Coffee Award gewonnen met onze beklimming van de Kachqiant in Pakistan. Supertof!
Het is inmiddels een jarenlange traditie: Nederlandse alpinisten die bij elkaar komen in de woonkamer van Herman Plugge en vertellen over hun expeditie van het afgelopen jaar. Het maakt niet uit of de expeditie een top heeft beklommen of niet. Het gaat om het delen van je verhaal, van je belevenissen. Een van de grootste uitdagingen van de avond is misschien wel dat een wekenlang avontuur teruggebracht moet worden tot een korte presentatie over de uiteindelijke beklimming. Met als gevolg dat de bijeenkomst vaak ver na de middernacht eindigt. Dat maakt ook niet uit, want het is gewoon erg leuk om naar elkaars verhalen te luisteren.
Een jury, bestaande uit vooraanstaande personen uit de klimsport, luistert mee en reikt op het einde van de avond de award uit. Alpinisme is geen competitiesport en veilig thuiskomen staat altijd centraal, maar de gedachte achter de trofee is dat een bijzondere beklimming er mag wezen en gevierd mag worden. Op een luchtige en niet te officiële manier, terwijl het toch een eer is om de prijs te winnen.
Na het juryberaad volgt de uitslag. De beklimmingen worden beoordeeld op avontuur, commitment en technische moeilijkheidsgraad. De juryvoorzitter heeft voor elke expeditie altijd mooie woorden, ook als het niet gelukt is, en dan is het moment daar om de winaar bekend te maken.
Dit jaar ging de trofee naar onze beklimming van Kachqiant. Natuurlijk zijn Danny en ik vereerd en trots. Voor Danny was de nasleep van de expeditie vrij heftig, maar ondanks dat weet ik zeker dat deze prijs voor ons allebei voelt als een mooie bekroning op een indrukwekkend avontuur. De ‘No guts, No glory’ prijs ging naar de prachtige beklimming van de Pik Alexandra noordwand door Wout en Line. Ze openden een mooie steile ijslijn tijdens de afsluitende expeditie van de Expeditie Academie naar Kirgizië.
Na de uitreiking ging de avond nog lang door met Irish Coffee en sterke verhalen. Het was ongeveer 03.00 toen ik met een grijns mijn bed in dook…..
Bas Visscher 