In de nacht van 4/5 mei organiseerde ik voor de tweede keer de Adventure Race Amsterdam (ARA). Dit is een 14 uurs multi-sport race waarbij je moet fietsen, hardlopen, steppen en kanovaren. Je neemt het in teams van vier personen tegen elkaar op. Het doel is om zo veel mogelijk checkpunten te verzamelen binnen de gestelde tijd. Je hebt alleen landkaarten, een kompas en een velletje met hints tot je beschikking. Je telefoon met Google Maps erbij pakken is natuurlijk vals spelen…

Het idee voor de ARA komt van de Battle of the Sacs (BOTS), een adventure race die door de Nederlandse Studenten Alpen Club (NSAC) wordt georganiseerd. Ik vond dit zo’n gaaf evenement dat het me leuk leek om dit ook in Amsterdam op te zetten voor de verschillende studentenverenigingen. Tijdens het 40-jarige jubileum van het USC in 2017 hebben we de eerste editie georganiseerd. Een dergelijke race (voor het eerst) organiseren bleek niet makkelijk, maar gelukkig was het zo’n succes dat we voor een tweede editie zijn gegaan.

: Het team met de ASAC-meiden

Het winnende team uit Delft: SBV Slopend

Ook deze keer zijn we weer voor een samenwerking tussen ASAC en het USC gegaan. Mijn ASAC vrienden Jeroen, Julius, Coen en Adam hebben maandenlang aan een mooi parcours gewerkt, en mijn USC-collega’s en ik zorgden voor de organisatie en de logistiek. Maar ik was natuurlijk ook benieuwd hoe het parcours zou worden. Jeroen en ik gingen begin maart op pad- gevoelstemperatuur -10 en windkracht 6- om het parcours te testen. Echt, ik ben lang niet meer zo moe geworden als die nacht. Maar toen zag ik al dat we een hele gave race voor de boeg hadden.

Voorbereiden, voorbereiden, voorbereiden. Ik vind een klimexpeditie naar de Karakorum makkelijker om te organiseren dan een adventure race. Je moet alles heel goed uitdenken en controleren. Een klein cijfertje verkeerd en je moet enkele uren voor de race nog 30 proloog kaartjes overnieuw lamineren. Maar we hadden keihard gewerkt om het goed voor te bereiden en we hadden het onder controle. De race zelf gaat in één grote flow voorbij. Ik heb de hele nacht niet geslapen, ik wilde het circus van dichtbij meemaken en ik wilde paraat staan als er iets zou gebeuren.

Finish

De finish was het hoogtepunt en die wil ik graag in detail beschrijven.

———-

Op zaterdag 12.00 moet iedereen gefinisht zijn, anders volgen er strafpunten. Om 11:50 zijn er nog maar een paar teams binnen. De spanning stijgt bij Jeroen en mij. De muziek pompt op de achtergrond. Hebben we de laatste etappe niet te lang gemaakt?

Om 11:55 komt een grote groep het Science Park opgesprint. ‘De brug bij Zeeburg stond open, en we hebben ons helemaal verrot gesprint.’ Ik voel de uitputting en de opluchting bij de deelnemers ervan af spatten en ik neem met kippenvel alle kaartjes aan. 11:58. De minuten tikken weg. Er missen nog een paar teams. Ik zie aan alle deelnemers dat ze in het laatste uur tot het uiterste zijn gegaan om op tijd bij de finish te zijn. Ik voel tranen opkomen, iets dat ik niet zo begrijp, maar dat ik eerder heb ervaren toen ik bij de finish van de Amsterdam Marathon stond. Sporters die lijden maar het gehaald hebben, dat maakt iets los.

12.03. Alle teams zijn binnen, een paar hebben wat strafpunten gekregen, maar het stelt niet veel voor. Alles is gelukt. De reacties van de teams zijn fantastisch om te horen. De race is vlekkeloos verlopen en ik ben vooral onder de indruk van de wilskracht en het doorzettingsvermogen van de deelnemers. Wauw, het was al het voorbereidende werk dubbel en dwars waard.

Om 17.00 plof ik in mijn bed en slaap ik 15 uur onafgebroken.