First ascent van de Kachqiant

Inmiddels ben ik al even terug van een 5-weekse trip naar de Hindu Raj in Pakistan. Ik heb een fantastische trip gehad, met als hoogtepunt de succesvolle beklimming van de Kachqiant. Samen met Ruud Rotte, Menno Schokker en Danny Schoch was ik tussen 3-6-2018 en 9-7-2018 op pad. Onze bestemming was de Dasbar vallei in het Hindu Raj gebergte. We waren geïnspireerd door een trip report uit 2007 van een groep Franse alpinisten. De foto van de Kachqiant sprong er duidelijk uit. Ik vond dit zo’n mooie berg dat ik heel graag er naar toe wilde. Na bijna een jaar voorbereiden ging deze droom in vervulling.

Vooropgesteld: het is eigenlijk een klein wonder dat we überhaupt op de top zijn gekomen. Het had niet veel gescheeld of Danny was vroegtijdig per helikopter geëvacueerd. Hij was ontzettend ziek, maar door een bizarre wending is hij uiteindelijk wel op de top gekomen. Maar het scheelde niet veel.

Planetmountain.com heeft een verslag gepubliceerd met een korte samenvatting van onze expeditie. Dit onderstaande verhaal is meer mijn persoonlijke belevenis.

Koorts

‘Kkggggg…..Danny hier, horen jullie mij? Over’

‘Ja, we horen je Danny,’ antwoord ik.

‘Ik heb extreem veel koorts en het gaat helemaal niet goed met me.’

Ik lig in een tent op 5000m op de Kachqiant. Menno en Ruud liggen vlak naast me in de andere tent. We zijn gisteren 1400m hoogtemeters naar boven gelopen en we willen vandaag een stuk van de graat verkennen. Ik laat de woorden op me inwerken. Hij vertelt wat voor een vreselijke nacht hij heeft gehad. De koorts houdt nu al een paar dagen aan en bereikte vannacht een hoogtepunt. Zijn hoofd voelt oververhit en hij is warrig, soms ook buiten bewustzijn. Hij heeft contact met onze expeditie arts en ze hebben over evacuatie naar het ziekenhuis in Gilgit gesproken. Jeezzz….wat een ellende! Ruud, Menno en ik besluiten direct om af te dalen om Danny verder te ondersteunen.

In het basiskamp treffen we een uitgeputte maar goed aanspreekbare Danny aan. Opties zoals chikungunya virus, malaria en denque koorts worden door onze artsen genoemd. Danny heeft het gevoel dat hij een volgende koortsaanval niet goed zal doorstaan. De artsen in Nederland raden daarom onmiddellijke evacuatie aan. Er moeten beslissingen worden genomen. We nemen het zekere voor het onzekere en we vragen onze trekking agent om een helikopter te regelen. Terug wandelen zit er echt niet in, en zitten op ezel ook niet. Dat wordt extra duidelijk als Danny drie keer onder uitgaat als hij twintig meter loopt om te plassen. Ondertussen begint hij ook aan een antibiotica kuur van 5 dagen.

De uren verstrijken. We horen dat er twee helikopters rond 19.00 komen. 22.000 dollar moet het kosten, maar gelukkig hebben we van te voren afspraken gemaakt met de NKBV verzekering. Danny voelt zich inmiddels goed genoeg om zijn tassen zelfstandig in te pakken. Alle voorbereidingen voor zijn vertrek worden getroffen. En dan komt het bericht dat de helikopter pas de volgende ochtend kan komen.

Twijfel.

In de voorafgaande uren is Danny flink opgeknapt. Wellicht door de antibiotica waar hij mee is begonnen. Evacuatie betekent waarschijnlijk einde expeditie. Hij voelt zich nu veel beter dan de dagen ervoor. Misschien dat hij nu over het meest erge punt van zijn ziekte heen is? Na overleg met onze artsen kiezen we ervoor om de redding af te blazen. Als het opnieuw slecht gaat kunnen we altijd alsnog de redding in gang zetten.

Come-back

In de dagen erna herstelt Danny heel snel en is hij gauw de oude. Het voelt vrij vanzelfsprekend om gewoon weer voor de Kachqiant te gaan. Een test wandeling naar 4600m verloopt prima voor Danny. Onze tenten staan nog op 5000m en we maken plannen om weer naar boven te gaan. Ruud voelt zich helaas niet lekker en besluit in het basiskamp te blijven. Dan maar met zijn drieën. Menno, Danny en ik sjokken in de avond naar 5000m. Overdag klimmen is geen optie door de hete temperaturen. We hebben besloten om de beklimming zo veel mogelijk in de nacht te doen, zodat we niet in de papsneeuw hoeven te klimmen. Rond 21.00 komen we aan in het kampje. We slapen uit en moeten nog de hele dag uitzitten tot het avond wordt. Ik lees het boek van de Britse klimmer Victor Saunders ter motivatie. Samen met Mick Fowler beklimt hij de Golden Pillar op Spantik, een prachtige berg een paar honderd kilometer verderop in Pakistan. Ze gaan tot het uiterste en weten na een aantal dagen technisch klimmen de top te bereiken. Inspirerend.

We vertrekken om 17.00 uit ons hoogtekampje richting de top. Na 20 minuten geven we het al op. Het tijdstip was bewust gekozen zodat we maximaal konden profiteren van de afwezigheid van de zon. Maar we zakken meteen tot onze heupen in de sneeuw. De zon is nog niet volledig onder waardoor het te warm is. Terug naar de tent, en dan om 20.00 een nieuwe poging.

De paar verstreken uren maken een redelijk verschil. Het is nu pikdonker. We passeren ons vorige hoge punt zonder problemen en we trekken de stijgijzers aan. Algauw wakkert de wind aan en wordt het bitter koud. We trekken al onze kleding aan om warm te blijven. In de diepe sneeuw is het moeizaam bewegen en is het lastig zekeringen plaatsen. Ik voel me niet slecht, maar ik merk dat mijn vertrouwen in een succesvolle beklimming steeds minder wordt. In dit tempo komen we er nooit. Vanwege de overhangende corniches aan de rechterkant en de instabiele sneeuw pakken we het touw erbij. Maar voor de voorklimmer geeft dit maar weinig extra veiligheid. Tussenzekeringen plaatsen gaat nergens, en de enige bescherming is een ingegraven ijsbijl als standplaats.

Op 5450m is het genoeg.

‘Wat gaan we doen jongens?’

‘Het is fockin koud, het is donker en er ligt 50 cm losse poeder op keihard blank ijs.’

‘Laten we naar beneden gaan.’

Geen top dus. En nog 450m link afdalen terug naar onze tenten. Ik moet me concentreren op de afdaling, maar ik ben vooral bezig met hoe we de rest van de expeditie aanpakken. Ben ik teleurgesteld of hadden we het anders moeten doen? Ik weet het eigenlijk niet zo. Het ging gewoon echt niet. We gingen te langzaam, het sporen was te vermoeiend en de top was nog heel ver weg. En wil ik eigenlijk wel nog een keer in deze vervelende, enigszins riskante condities klimmen? Maar wat als we toch een tent meenemen de graat op? Langzaam raak ik meer overtuigd van het idee dat we het nogmaals moeten proberen. Ik peil mijn idee bij Danny. Hij heeft vergelijkbare gedachten. We hakken de knoop door om er nog een keer voor te gaan. Wie niet waagt, wie niet wint.

Menno hoort onze overwegingen aan, maar besluit de spullen van Ruud en hem naar beneden te brengen. Liever een nieuw avontuur op de Chiantir Chish, de berg aan de overkant van het dal, dan voor de zoveelste keer de aanloop naar de Kachqiant te doen en in die slechte sneeuw te moeten ploeteren. Ik kan me die keus heel goed voorstellen. We splitsen op dus. Maar eerst herstellen in base-camp.

Toppoging

Op Danny zijn 35^e verjaardag gaan we opnieuw naar onze tenten op 5000m. De kok heeft ons helemaal volgestopt met een zelfgebakken taart en liters soep. Er ligt verse sneeuw vanaf 4500m maar het weerbericht is goed voor de komende dagen. Maar er zijn wel een paar grote vraagtekens. Hoe is de sneeuw? Kunnen we vanaf ons vorige hoogste punt de oversteek maken naar de topwand? En vinden we een goede plek voor onze tent halverwege de graat?

We zetten de wekker om 1.00 maar we presteren het om pas rond 3.30 te starten met klimmen. De rugzakken zijn groot en zwaar. We hebben eten en gas voor 4 dagen en we hebben een tent, slaapzak en mat mee. In de slechte sneeuw kunnen we toch niet zekeren dus het touw en al het klimmateriaal blijft in de tas zitten. Het spoor van vorige poging is grotendeels dicht gesneeuwd maar toch geeft het enige extra stabiliteit. En zonder touw kunnen we een stuk sneller bewegen dan de vorige keer.

De stijl van klimmen komt nog het meest overeen met het overwinnen van een lastige, poederachtige bergschrund. Knieën in de sneeuw duwen, ijsbijlen diep weg rammen en dan zoveel mogelijk druk houden op je armen zodat je benen niet alsnog naar beneden zakken. Maar dit dan 10x achter elkaar. Het gaat tergend langzaam maar toch komen we beetje bij beetje vooruit.

Op 5450m wordt het spannend. De vorige keer draaiden we hier om. Vanaf nu is het onbekend terrein. We gaan voor de traverse door de 50 graden steile flank, zo’n 50m onder de graat. Als standplaats hebben we een T-anker. Ik klim de lengte voor. Om de 5 meter graaf ik een kuil, in de hoop dat ik goed ijs onder de sneeuw vind voor een ijsboor. Tevergeefs. 50 graden sneeuw vind ik normaal gesproken een eitje, maar dit is echt andere koek. De treden die ik uit trap zijn instabiel en met mijn bijlen heb ik geen enkele houvast. Na 30m zijwaarts traverseren draai ik een boor in het ijs waarvan ik weet dat hij eigenlijk waardeloos is.

De stemmen in mijn hoofd gaan aan.

‘Hier mag je echt niet vallen.’

‘Drie solide punten diep in de sneeuw en dan pas het vierde bewegen.’

‘Hoe ga ik Danny straks hier langs zekeren?’

Maar dan heb ik geluk. Na 45m klimmen kan ik een redelijke ijsboor draaien in goed ijs. En als het 60m touw volledig op is en ik om het hoekje klim, vind ik een strook met hard blauw ijs. Ik draai twee goede ijsboren en dan mag Danny de traverse starten. Bij een val zal hij waarschijnlijk 40 meter naar beneden glijden voordat het touw hem kan opvangen. Maar gelukkig houdt hij het hoofd helemaal koel en hij voegt zich bij mij op de stand. De volgende lengte is voor zijn rekening. Gelukkig nu meer naar boven dan opzij. Eerst ijs met goede zekeringen, daarna weer dezelfde diepe poeder. Het is echt keihard werken en Danny heeft bijna een uur nodig om 60m af te leggen. Maar we zijn bijna op de graat waar we onze tent willen plaatsen. Ik vecht mezelf de volgende 40m naar boven. Het is vrij cruciaal dat we hier een goede plek vinden om te overnachten.

‘Hier is echt de perfecte plek voor onze tent!’, schreeuw ik. Ik sta op een vlak platform van 10m bij 30m. Dit had ik niet durven dromen. Het is 11.30 in de ochtend en we zitten op 5500m. Alle tijd nog om energie te tanken voor de dag van morgen. De rest van de dag slapen we in de tent en smelten we sneeuw. We praten veel en overleggen over onze strategie. Het voelt voor ons beiden spannend en uitdagend.

Diepe sneeuw

De wekker gaat om 1.00. Ik heb redelijk goed geslapen. Het weer is goed en er staat nauwelijks wind. Toch is er ook onzekerheid over wat deze dag gaat brengen. We moeten in hele lastige condities klimmen, en vooral voor de afdaling ben ik gespannen. Waarschijnlijk zijn we dan helemaal gesloopt en moeten we in steil terrein nog veel afklimmen en abseilen. Kunnen we straks überhaupt wel goede punten vinden om aan te zekeren? Vervelend is ook dat onze sateliettelefoon geen bereik heeft. Dat betekent dat we nu geen redding meer kunnen inroepen. Toch staat het besluit vast om gewoon te gaan.

Een boks bij de bergschrund en dan starten we. We moeten alles uitzekeren. De sneeuw is te slecht om solo te klimmen en er zitten veel stukken ijs tussendoor. We klimmen verschillende passages 70 graden ijs. Het is mooi technisch klimmen, maar de fun duurt niet lang. Het is vooral het waden door de diepe instabiele sneeuw die onze klim moeilijk maakt. We gaan langzaam. Een uur per touwlengte van 60m. En de wind trekt aan.

Danny komt als eerste aan op de schouder op 5750m. Het is 11:30. Best wel laat en we zijn pas op de helft van het aantal hoogtemeters dat we moeten afleggen. Ik heb 1,5uur in de wind staan zekeren en ik word zelfs niet warm als ik eenmaal de lengte heb nageklommen. Dit is de eerste vlakke plek sinds uren, maar ik heb het zo koud dat ik sta te klappertanden. Ik heb relatief lichte bergschoenen en ik heb al een hele tijd last van ijskoude tenen. Vanuit het basiskamp leek het alsof we nu makkelijk naar de top kunnen lopen, dus ik spoor Danny aan om gauw door te gaan. Ik moet echt gaan bewegen, anders raak ik te ver onderkoeld. Ik haal mijn wandelstokken van mijn rugzak en begin met sporen. Al na dertig meter loop ik vast in de kniediepe sneeuw. Ik voel aan mijn stijgijzers dat ik op blank ijs sta. Shit! Het is best steil en het voelt riskant. En we zijn echt al flink moe aan het worden. De wandelstokken kunnen weer op de tas en ik pak moedeloos mijn ijsbijlen er weer bij. Gelukkig heb ik het weer warm. Dat wel.

‘Als het zo doorgaat is het niet verantwoord om door te gaan naar de top’, zeg ik tegen Danny.

‘Ja misschien. Maar of we nou op de top komen of hier omdraaien, een tricky afdaling wordt het sowieso wel, dus we kunnen net zo nog even doorgaan.’

Ik begrijp hem heel goed en tegelijk weet ik dat het een kromme redenatie is. Er is eigenlijk geen echt doorslaggevende reden om te gaan afdalen, behalve dat onze voortgang extreem traag gaat. Tegelijkertijd kan te lang door pushen precies de druppel zijn die de emmer doet overlopen. We spreken af dat we bovenop de hoger gelegen serac onze beslissing nemen. Het is Danny zijn beurt om te sporen door de diepe sneeuw. Het is een kwestie van heel voorzichtig je gewicht verplaatsen want anders zak je gewoon weer genadeloos naar beneden. Zelfs als naklimmer zak je regelmatig door de treden heen.

60m hoger staan we naast de serac en zien we nog helemaal niet waar de top ligt. Ik besluit links van de graat verder te klimmen. Bij elke stap die ik doe, glijdt mijn voet terug naar de plek waar hij vandaan komt. Verder bewegen gaat gewoon echt niet meer, wat ik ook probeer. Boven mijn knieen is een flinke sneeuwoverhang ontstaan. Dan maar via de ijsgraat rechts. Het graatje is steil en smal, en het ijs is keihard. Hijgend werk ik mezelf naar boven en maak ik stand aan twee goede ijsboren. Ik ben bekaf door deze lengte, maar het vervolg ziet er beter uit. Dit zou weleens een cruciale passage geweest kunnen zijn. Maar helaas is de top is nog niet in zicht. Hoe ver zou het nog zijn?

Danny gaat door. Nog 20m ijs en dan is er weer sneeuw. Hij plaatst twee zekeringen en volgt dan de graat. Ik zie dat er veel sneeuwluifels gevormd zijn op de graat, en dan verzink ik in gedachten. Gedachteloos geef ik het touw uit tot ik een schreeuw hoor. Met luid kabaal dendert links van mij een gigantische hoeveelheid sneeuw naar beneden.

‘Wow, ik zakte met één been door de corniche!’

50 meter boven mij heeft Danny zijn linkerbeen uit de afgrond getrokken, en onder mij glijdt de sneeuwlawine verder. Ik zie hem opzij kruipen, en hij geeft aan dat hij ok is. Pfoe! Gelukkig zitten we aan touw en hebben we goede tussenzekeringen. Wel voel ik enig schuldgevoel: ik had natuurlijk alerter moeten zijn toen ik de luifels zag, maar ik had niet door dat Danny zo dicht bij de afgrond kwam.

We ploeteren door. De graat is niet meer steil, maar de sneeuw blijft diep. Ik wil dat het klaar is. Waar blijft die verdomde top nou? Het zou al schelen als we tenminste kunnen zien hoe ver het nog is. Aan lopende zekering gaan we verder. De sneeuw wordt geleidelijk iets beter. Na elke 30 stappen moet ik stil staan om weer op adem te komen. Dan weer een steiler stukje. Ik kruip op handen en voeten naar boven, zodat er minder druk is op mijn benen. Ik begin steeds meer te hopen dat we het echt gaan halen, maar ik blijf bang voor vervelende verrassingen. Niet te vroeg juichen. Dan iets wat de misschien de top kan zijn. Ik krijg een brok in mijn keel en ga hijgend door. Nee, daar achter gaat het weer verder omhoog. 3m afstand houden tot de graat, zodat je niet door de luifels heen zakt. Doorgaan en de moeiheid negeren. Danny zit 60m achter me en volgt in het spoor. Naar de corniche, dat lijkt de echte top. Nog een paar passen verder en dan ik zie dat de graat achter de sneeuwluifel weer naar beneden gaat. Dit lijkt de echte top. De laatste passen zijn loodzwaar, maar door de euforie maakt het allemaal niks meer uit.

‘Ik sta op de top!!!’

Danny staat even later naast me. Wat een blijdschap en opluchting. Maar we voelen ook spanning voor de afdaling. We hebben echt flink gepusht en we zijn allebei heel erg moe. Het is al 16.00 in de middag en we hebben nog een hele lastige afdaling voor de boeg. Het voelt niet goed dat het al zo laat is, maar we nemen de tijd op de top. Eten en drinken is nu heel belangrijk voor een veilige afdaling. De satelliet telefoon heeft weer bereik en we sturen een sms naar Menno en Ruud. De GPS geeft een hoogte van 5990m aan. Een laatste foto en dan starten we de afdaling. Nu geen fouten maken. Het gaat om levend beneden komen. Geen risico’s, alles back-uppen en uitzekeren. Dan komen we er wel.

Laatste loodjes

Ik zweet, mijn voeten branden en mijn schouders zijn beurs door de rugzak van 25 kilo. We zijn op 3800m en zijn bezig met het laatste deel van de afdaling naar het basiskamp. Ik ben kapot, maar ik weet dat er nu niks meer mis gaat. De eindeloze afdaling  met abseils aan abalakovs en steile ongezekerde sneeuwpassages lijkt alweer lang geleden. Alles in het donker, om met koude temperaturen door de sneeuw te gaan. We hadden 9 uur nodig om van de top in ons kampje op 5500m te komen. De volgende dag uitslapen, de hitte overdag uitzitten en dan in de avond nog eens 6 uur afdalen om de locatie van ons kamp op 5000m te bereiken. Dat ligt nu achter ons. Nu resten alleen nog de laatste loodjes van de weg terug.

Plotseling hoor ik Danny roepen. Saleh, Abbas en de politieagent lopen ons tegemoet. We krijgen een bloemenkrans omgehangen en ze zijn heel opgelucht om ons te zien. Koude cola en koekjes komen tevoorschijn. Saleh vertelt dat hij de hele beklimming heeft kunnen volgen door de verrekijker. Ze nemen onze rugzakken over en dan volgt de laatste etappe. Ik voel me opeens zo licht al een veertje door de afwezigheid van de rugzak en door de extra zuurstof in de lucht. Menno en Ruud zijn al terug in het basiskamp. Het is goed om elkaar weer te zien. Helaas hebben ze de top van Chiantir Chish niet kunnen bereiken, maar ze hebben wel een mooi avontuur beleefd.

We genieten van onze terugkeer in het basiskamp en we worden verwend met heerlijk eten. In de avond komen de dragers aan, want de volgende dag moeten we alweer teruglopen naar de bewoonde wereld. De Pakistanen maken een gigantisch vreugdevuur. Ik ga met een gelukkig gevoel slapen.

Terugblik

De beklimming van de Kachqiant was de ervaring waar ik al lange tijd op zoek naar was. Het was een tof avontuur, een beproeving en een groot leerproces. Voor mij was het een jarenlange droom om een technische eerstbeklimming te doen op een mooie berg van boven de 6000m. Ok, qua hoogte is het waarschijnlijk net niet gelukt (de gps gaf 5990m aan), maar het doel voelt als bereikt ;-). Dat geeft natuurlijk veel voldoening. Daarnaast voelt het goed dat niet alleen de beklimming zelf is gelukt, maar ook de organisatie eromheen. Na de expeditie van 2016 (waar we met veel tegenslag te maken hadden) was ik deze keer extra gericht op de voorbereiding. Een expeditie heeft best veel complexe kanten en er moet een hoop geregeld worden. We hebben heel wat vrije uurtjes aan dit project besteed. Een top is dan een mooie bekroning.

Toch is een top alleen maar het hoogste punt van een berg, en dat is nooit belangrijker dan je eigen gezondheid of geluk. Ons topsucces kwam in een heel ander perspectief te staan toen bleek dat Danny na thuiskomst opnieuw weer heel erg ziek was geworden. Een paar dagen na thuiskomst appte hij dat hij was opgenomen in het ziekenhuis. Opnieuw heel erg ziek en de diagnose onbekend. Maar met de verschijnselen van malaria, denque koorts, Japanse Encafilitis of hersenvliesontsteking. Na een paar dagen mocht hij weer naar huis. We hebben samen bij hem thuis in de tuin wat gegeten en hij leek weer iets aan de betere hand.

Een paar dagen later verslechterde de situatie, en raakte Danny buiten bewustzijn. Hij is uiteindelijk met de ambulance naar het ziekenhuis afgevoerd. Daar werd vastgesteld dat hij een hersenvliesontsteking heeft die waarschijnlijk wordt veroorzaakt door Lyme. Echt klotenieuws. Danny reageert nu gelukkig goed op de antibiotica en gaat zich nu richten op zijn herstel. Laten we hopen dat hij gauw weer helemaal de oude is!

De NKBV CEAT ondersteunde onze expeditie met een financiële bijdrage en het uitlenen van spullen zoals Black Diamond Eldorado tenten, zonnepanelen, satteliettelefoons, radio’s en branders. Het NKBV Jeugd&Natuurfonds gaf nog extra financiële ondersteuning. Danny en ik hebben ook veel The North Face en Petzl materialen gebruikt die we via de Expeditie Academie hebben gekregen. Via Klimwinkel hebben we allerlei verschillende materialen besteld, zodat we precies de items meehadden die we wilden. Dit is erg fijne support, bedankt!